Συχνά οι ιστορίες των γερόντων στο χωριό αποκτούν εύρος καθώς
ζωντανεύουν περασμένες εποχές και
μεταφέρουν μια σοφία, ο ΜΠΑΡΜΠΑ ΚΩΣΤΑΣ
(ΛΥΓΚΟΚΩΣΤΑΣ) ήταν ένας παππούς με νεανική καρδιά, που αγαπούσε τη ζωή και
δεν το έβαζε κάτω μπροστά στις δυσκολίες. Μέσα από τα λεγόμενά του περνούν
μεγάλα γεγονότα μια μεγάλη τοιχογραφία της ζωής του 20ού αιώνα στο χωριό μας και στην Ελλάδα
γενικότερα.
ο Μπάρμπα Κώστας με τον αδελφό του Λεωνίδα Διαμαντόπουλο
Η
Ζωή του μοιάζει με μυθιστόρημα, μου
έλεγε ότι μόνο τα παιδιά ξέρουν να ακούν πραγματικά. Όχι με τα αφτιά αλλά με
την καρδιά τους. Κι οι άνθρωποι που φοβούνται την μοναξιά και τα γεράματα
γράφουν τις ιστορίες που έζησαν σε παραμύθια για να συνεχίσουν να υπάρχουν στις
καρδιές των μικρών παιδιών, έτσι ήταν ο μπάρμπα Κώστας, μοναχικός, για χρόνια
ζούσε έξω από το χωριό, στην Σκάλα μαζί με την γυναίκα του, είχε ζήσει δυο
παγκόσμιους πολέμους ( πολέμησε στην μικρασιατική καταστροφή και στο αλβανικό
μέτωπο ) και όπως συνήθιζε να λέει έχουν
δει πολλά τα μάτια του, μερικά από αυτά τα μοιραστικέ μαζί μου όταν είχε έρθει
μόνιμα να ζήσει στο χωριό, κερδισμένοι βγήκαμε και οι δυο, αυτός έναν καλό
ακροατή(λίγοι είχαν την θέληση να τον ακούσουν) και εγώ έναν παππού που δεν είχα την τύχη να γνωρίσω από
τους γονείς μου. Μου άρεσε ν' ακούω τις ιστορίες του, κυρίως για πολέμους, μου διηγιόταν ο μπάρμπα Κώστας, άναβε η φαντασία μου και την έκανε να δημιουργεί τις δικές της εικόνες, έτσι, όπως μπορούσαν να τις σκηνοθετούν μόνο οι παιδικές μας φαντασιώσεις .
Ο παππούς, διέθετε μια συναρπαστική αφηγηματικότητά και μια υπέροχη επίσης φαντασία που διέπλαθε τα γεγονότα μ' έναν τρόπο ιδιαίτερο και με έκανε να κρέμομαι στην κυριολεξία από τα χείλη του, ενώ η επιθυμία έκαιγε στην καρδιά μου, να μπορούσα να ήμουν και εγώ μια μέρα, ήρωας ισάξιος όλων αυτών που είχα γνωρίσει μέσα από τις τόσο περιγραφικές ιστορίες του.
